Nou, we gaan verder met het einde.

Het wordt nog spannend. We zijn zo on der de indruk van de laatste move dat we stilzwijgend onze trip over het veilige fietspad voortzetten.. maar bij het zien van het bordje “camping” twijfelen we beiden niet meer.  Het Pietersplein kan ons gestolen worden; wij kiezen voor veiligheid en veilig zijn. Maar we worden op de proef gesteld en inderdaad,  het klopt dat de laatste loodjes het zwaarst wegen. De weg blijkt afgesloten. De ingang van de camping ligt langs de drukke autobaan. Ik denk meteen aan Camping Osebos en begrijp waarom onze gasten het zo mooi vinden. Het zijn maar 500 meter… in mijn ooghoek zie ik een oude gebochelde man met krukken over de snelweg lopen. Nou ja, lopen is het verkeerde woord, maar laten we dat gemakshalve zo laten. Hij kijkt me aan en…..Ik kijk niet. Ik denk: hoe kom ik hier weg?

We besluiten om terug te gaan en via de omleiding de weg te volgen, maar ook daar staan we  weer op de autobaan.

Probeer deze situatie te visualiseren en tot je  verbeelding te brengen. Ik fiets voor mijn vriendin met 5 fietstassen op een autobaan?!! Am i crazy???? Mijn rechtervoet doet pijn en mijn rechterarm valt er bijna af, mijn linkerhand is compleet off en ik ben inmiddels zover dat ik door heb dat ik reageer als een schildpad en ik zit op de fiets op de autobaan.  We fietsen rechts langs de kant en elke seconde komt er zoef….een auto langs.. Ik rij door en ik zie dezelfde gebochelde meneer die over de vangrail probeert te klimmen. Hij heeft inmiddels hulp van een mevrouw in een schort. Zij probeert de voet van de man over de vangrail te tillen terwijl hij steunt op zijn kruk. Ik kijk niet …, maar zie het wel. Een actie voor Flikken Maastricht. Ik constateer dat we naar links moeten,  dus voorsorteren, maar dan eerst oversteken. Hoe kan dit?? Mijn hele reis komt in één keer voorbij en de gezichten van mijn kinderen ook….Dit ga ik niet doen! Ik stop. Yvonne  staat achter me te schreeuwen. Karin oversteken,  zoef,  zoef, zoef zoef , ik kan dit gewoon niet begrijpen. Dit lukt mij niet. Ik sta letterlijk vastgenageld. Yvonne roept: " we moeten hier weg!;  kom we steken over!” , ze kijkt en voila, de haas, ze staat op de vluchtstrook;  in de tussentijd raast zowel links als rechts van  haar het verkeer met 130 kilometer per  uur. Yvonne roept tot 3x toe: “ Nu!  “,  maar mijn rechtervoet moet ik eerst op de pedaal zetten om die dan krachtig naar beneden te duwen. Ik heb geen keuze, ik ben echt bang, maar ik vertrouw op haar en bij de 5^e keer dat ze “ nu! “ ; zegt, ga ik. De gebochelde man is er niet meer; geen bloed, geen ambulance? Helemaal  vol spanning komen we aan bij de receptie. Ik neem niet de tijd om te ontladen, ik stap binnen en check nogal geëmotioneerd in.

Yvonne staat buiten. We omhelzen elkaar, kus, fiets, huisje, zwembad, rust…  

De actie Warm Hart loopt goed. We staan op de 1ste plaats. helpt u ook mee? We verdienen er 10.000 euro mee. Klik hier

Wauw! Wil je een berichtje sturen naar Karin en Yvonne dan kan dat door hier te klikken. Ik zorg dan wel dat het bij op de plek komt.

Mijn blog van de láátste fietsdag heb ik blijkbaar niet opgeslagen.  Nu moet ik een nieuwe maken.

Het dorpje Calcata  is een sprookje.  Alsof we in een andere wereld terecht gekomen zijn. En dat is ook zo. De afwisseling van de slaapplaatsen, de ontmoetingen met mensen, de verschillende gebieden,  de natuur,  alles was mooi, maar dit plekje blijft hangen. Het geluk dat we de enige Engels sprekende kunstenares Patrizia tegenkomen is op zich al een wonder. Het stadje ligt verscholen tussen bos en onkruid en het laat niet veel zien van luxe en comfort. We slapen goed, eten niet en vertrekken berg op voor de laatste kilometers. Even hebben we een discussie. Gaan we eerst naar de camping waar we de komende 3 nachten verblijven of maken we officieel de klus af en fietsen we langs de camping 19 kilometer verder naar hartje Rome, maken we een foto van “ het moment suprême"  en fietsen dan weer terug naar de camping. Yvonne kiest duidelijk voor optie 2. Hoe leuk is het niet om in Vaticaanstad te arriveren met je hele voorraad van de laatste  5 weken? Daar hebben we het toch voor gedaan? Afmaken die klus. Niet zeuren. Ik kies voor optie 1: Waarom zou ik eerst langs de camping fietsen om vervolgens meer dan 25 kilometer extra te rijden * vice versa als ik al zo moe ben, eerst lekker kan zwemmen en straks zónder bagage naar centrum Rome kan fietsen om daar uitgerust van een maaltijd te genieten? Je kunt de fiets daar niet kwijt, want ze pikken zo je tassen ervan af! We moeten even stoppen om een keuze te maken. Het wordt optie 2. Yvonne wil percee de route via het boekje afmaken. Als je ergens aan begint, maak je het af. Ik zie het verkeer om me heen razen, mijn zware fiets, mijn pijnlijke arm, maar stem er toch mee in. Oké  Yvonne, we fietsen door. De keuze is gemaakt. Ik fiets voor. Nog geen 5 kilometer later zie ik de bui al hangen:  SP34 afdaling 1 km afnemend van 12%tot 6% dan 1,4 km.3%; Einde weg links, 600 mrt.5% na nr. 131 rechts via Inverigo einde weg links Frassineto; bovenaan de helling rechtdoor via Flaminia; onder viaduct door meteen daarna rechts over ander viaduct,  dan meteen omhoog en voor de rotonde scherpe bocht door tunnel 80 meter en einde weg links naar Saxa Ruba. En daar stond ik: geen Yvonne achter me. Het was zo razend druk, ik kon niet achter me kijken. De weg was slecht, hobbel de bobbel, het verkeer raasde met 130 km per uur langs me. Geen Yvonne. Ik sta in de Saxa Rubra die vol ligt met vuilnis. Ik sta te wachten en er gebeurd niks. De meeste mannen in kapotte Fiat Panda’s toeteren op me. Ik ben blijkbaar interessant om naar te kijken. Ik rij een stukje terug en wacht op het punt waar je uit de tunnel komt. En daar komt ze: vanaf de andere kant. Ze was haar gids  kwijt. Moeten we dit wel doen? Vraagt Yvonne.  Ik twijfel nog steeds maar zeg ja, we hebben de keuze gemaakt we fietsen verder. Gelukkig volgt er een lang fietspad. Ik ben misselijk, heb dorst, honger en ben kapot. Maar ik fiets door. Yvonne is ook zichtbaar geschrokken van het stukje autobaan waar we overheen moesten. Ik lees de volgende instructie en zie een tentje staan in het boekje met de tekst: Voor kampeerders: omlaag van de dijk af via roccalvecce over 2 viaducten negeer de voorrangsweg na 300 mrt  rechtdoor totale afstand 1.1 km. Dit is de weg naar de camping?!????? Eureka! Maar toen wisten we nog niet dat deze weg was afgezet…. Wordt vervolgd….en hoe!

De actie Warm Hart loopt goed. We staan op de 1ste plaats. helpt u ook mee? We verdienen er 10.000 euro mee. Klik hier

De laatste dag! Wil je een felicitatie sturen naar Karin dan kan dat door hier te klikken. Ik zorg dan wel dat het bij haar komt.

Vorige week kreeg ik een telefoontje van mijn Parkinson Sportclub met de vraag of ik de weg goed kon vinden. Ik kreeg de indruk dat er vooraf niet veel vertrouwen in mijn plan en reis was. Nou het gaat lukken jongens, nog maar 1 dag te gaan..

Even aandacht  voor Parkinson en Sporten. Uit ervaring kan ik, zeker na deze reis, vertellen dat bewegen van essentieel belang is. Elke dag, zeker 2 tot 3 uren intensief bewegen. Je moet daar een gewoonte van maken, dan voelt het niet als verplichting. Net zoals slapen en eten; het hoort er gewoon bij. Zonder bewegen geen leven. Punt. Doen.

Verder over het sportclubje; eigenlijk is het best een intensief programma dat we volgen met ergotherapie, fysiotherapie, psychologie, logopedie en binnenkort nog met enkele uitbreidingen . Je leert hoe je moet opstaan uit een stoel,  of hoe je je voeten het beste neer kunt zetten en over het beheersen van je evenwicht en zo kan ik nog wel even verder gaan. Als alles volgens afspraak verloopt dan  word ik per 1 september officieel ambassadeur van dit programma , dat voorál bestemd is voor jonge mensen met Parkinson. We richten ons op preventieve hulp d.w.z. we leggen de focus op het zolang mogelijk kunnen blijven functioneren en vooral ook op het mentaal welbevinden van de patiënten. Dus ken je iemand die Parkinson heeft of ben je zelf geïnteresseerd in dit programma, bel me. Maar na 9 juli alsjeblieft , want momenteel zit ik nog op de fiets!

Op de fiets naar Rome. Wie had dat ooit gedacht dat ik dit zou doen! Wie geloofde in mijn plan en wie niet? Nu ik er bijna ben, komen de eerlijke meningen naar buiten. Maar het maakt mij niets uit, ik geloof in mezelf, ik ben er morgen.

De actie Warm Hart loopt goed. We staan op de 1ste plaats. helpt u ook mee? We verdienen er 10.000 euro mee. Klik hier

Wil je een berichtje sturen naar Karin dan kan dat door hier te klikken. Ik zorg dan wel dat het bij haar komt.

Voordat ik vertrok “op weg naar Rome" kreeg ik van iemand een Garmin te leen. Er werd wel een beetje met mij gespot want hij is ervan op de hoogte dat ik het verschil niet weet tussen Born en Papenhoven of Landgraaf en Brunssum. Daar concluderen “mijn sportvrienden" dan uit dat ik zonder die Garmin zeker niet verder kom dan Simpelveld. En ja, gelijk hadden ze , want zowel in Kerkrade als in Eschweiler wist ik al niet meer welke kant ik op moest. Het voordeel daarvan is dat ik in een geheel vreemd gebied dan in vergelijking met anderen weer beter ben in het zoeken naar de weg. IK ben in ieder geval heel blij met de geleende Garmin, want het is me toch gelukt; we hoeven namelijk niet zover meer.

Het slapen in het museum en alle interessante perikelen rondom de fietsen die in een auto werden gegooid , een hyperactieve Roberto, het ontbijt in de winkel en mijn ontstoken elleboog zorgden ervoor dat we té laat vertrokken. Voordat we van de autoweg af waren, hadden we al 2x gepauzeerd.  We zijn duidelijk moe, we hebben geen haast meer. 

Omstreeks half 9 konden we terecht in een 1 ster agriturismo appartement, waar ik voor het eerst de hele nacht doorsliep. Het kan ermee te maken hebben, dat ik voor het eerst weer een bed voor mij alleen had, maar het kan ook de boerderij lucht geweest zijn. Het appartement was goed, maar de service en vooral de hygiëne was afschuwelijk.  Als mijn man alleen al het terras gezien had, dan was hij onmiddellijk aan de slag gegaan met de onkruid verdelger en de bosmaaier,  of nee waarschijnlijk was hij al vertrokken vóórdat hij ingecheckt had. Bizar, dat zoiets nog bestaat. Een slechte start dus en jammer dat we weer niet genoten hebben van het stadje Orte, met veel historische waarde.

Veel klimmen, veel dalen, respect voor Yvonne,  die met een paars hoofd gewoon rustig doortrapt zonder te zeuren. Ik noem haar voortaan FOXY, van Foxy Foxtrot, remember Nico Haak (R.I.P) maar dan maak ik van de elastieke, elektrische benen!

De actie Warm Hart loopt goed. We gaan gelijk met de 1ste plaats. helpt u ook mee? Er op en er over... We verdienen er 10.000 euro mee. Klik hier

Wil je een berichtje sturen naar Karin dan kan dat door hier te klikken. Ik zorg dan wel dat het bij haar komt.